Część V W lustrze

Netheid

Otrzymanie listu potwierdzającego jej przyjęcie do szkoły było jednym z najszczęśliwszych momentów w jej życiu. Pokazała Elioenowi, że wcale nie jest aż tak beznadziejna, żeby się dostać do ASM. Teraz stała przed lustrem, przypatrując się swojemu odbiciu, które było ubrane w mundurek i zastanawiała się, czy dobrze zrobiła. Po raz pierwszy będzie musiała zostawić dom i zamieszkać w kampusie razem z setkami innych uczniów. Przeczuwała, że trafi do pokoju z jakimiś wariatkami, które będą starały się zniszczyć jej poczucie własnej wartości. Elioen mówił jej o tym, przestrzegał, że takie rzeczy to codzienność i musi być silna.
   Przygładziła grzywkę, która zasłaniała jej pół twarzy. W białej bluzce i czarnej spódnicy wyglądała raczej dziwnie i wyzywająco. Strój odsłaniał nogi, których u siebie nienawidziła. Przygryzła wargę, zastanawiając się nad potencjalnym rozwiązaniem. Nie znała się na modzie, a tym bardziej na dobieraniu do siebie ubrań i dodatków.
   Odskoczyła od lustra, gdy tylko usłyszała pukanie. Jej odbicie w mundurku jeszcze przez chwilę jawiło się na tafli, by się rozmazać i zniknąć, a na jego miejscu pojawiło się odbicie prawidłowe.
   - Ahya, przestraszyłaś mnie - skarciła skrzacicę, która weszła bez słowa do pokoju, przynosząc śniadanie. Netheid spojrzała na jedzenie z odrazą.
   - Pan Elioen się o panienkę martwi - powiedziała Ahya, siadając na łóżku. Jej krótkie nóżki komicznie wisiały w powietrzu. - Mówił, że nie odzywała się do niego panienka już od dwóch dni. Sądzi, iż panienka jest zestresowana nową szkołą i inauguracją.
   - Nie jestem - odpowiedziała cicho Netheid, gładząc grzywkę. - Za dużo mówisz do nas "pan" i "panienka".
   - Jestem waszym słu...
   - Nie, nie jesteś! Byłaś przy moich urodzinach, byłaś przy mamie w tym okresie, o którym nie chce mówić. Patrzyłaś jak dorastamy, ja i Gerald. Bawiłaś się z nami, uczyłaś nas. Nie jesteś naszą służącą. Jesteś członkiem rodziny Fave'ów. Jesteś... my cię tu wszyscy kochamy. Wszyscy.
   Przez chwilę panowała cisza. Dziewczyna i skrzacica patrzyły sobie w oczy, próbując domyślić się, co myśli druga.
   Netheid pierwsza odwróciła wzrok, zwracając się do lustra. Wciąż ociągała się z włożeniem mundurka, a jej czas powoli się kończył. Wiedziała, że zaraz powinna zejść do kuchni, przywitać się z bratem. A potem czekała ich podróż na Plac Zgody. Zadrżała na samą myśl o tym, co ma się zdarzyć w ciągu paru godzin. Poczuła się samotna. Zawsze miała przy sobie mamę i Elioena, ale jej matka była na jakimś ważnym spotkaniu, a brat wydawał się jej równie daleki, jak Afryka. Nie miała ochoty go teraz spotkać. Zaraz zacząłby narzekać na ignorancję, którą wykazywała się przez ostatnie dni. Później poruszyłby temat szkoły, o czym rozmawiać by nie chciała. Przełknęła ślinę, próbując wyłączyć myślenie.
   - Powinna się panienka już ubierać - skrzacica zeskoczyła z łóżka. Jej karłowate nóżki prawie się pod nią ugięły, doprowadzając do upadku. Jednak jeszcze nigdy jej się to nie przytrafiło. Zawsze potrafiła zgrabnie wywinąć się z niezdarnych sytuacji, które były wynikiem skrzaciej postury. Wyprostowała się dumnie i podeszła do drzwi, w których się zatrzymała. - Jest panienka silniejsza, niż wszyscy myślą. Myślę, że niedługo się o tym przekonają. A tymczasem... myślę, że zakolanówki będą najlepszym rozwiązaniem.
   - Dziękuję, Ahya. Powiesz Geraldowi, że niedługo do niego zejdę?
   - Myślę, że pan Elioen ucieszy się z tego powodu.
   Skrzacica skłoniła się tak nisko, jak tylko pozwalało jej ciało i wyszła. Netheid westchnęła głęboko. Jeszcze pięć minut i się ubierze.
   Wzięła do ręki skrzypce, rozkoszując się ich dotykiem i zaczęła grać.