Część XXIV Nemesember się nie poddaje

To się musiało zdarzyć, pomyślał Isyan. Musiałem wylądować w gabinecie dyrektora…

Gdyby ktoś mu powiedział, że znajdzie się tu w towarzystwie kujona, (który podobno był gejem) i dziewczyny, która nie potrafiła pozbierać się emocjonalnie, przez co nie mówiła, nigdy by mu nie uwierzył.

Aż do teraz.

Spojrzał na swoich towarzyszy. Leonard siedział wyprostowany, jakby połknął kij. Prawie nie mrugał, wpatrzony w próżnię przed sobą. Od czasu do czasu głośno przełykał ślinę. Netheid natomiast siedziała przygarbiona, obserwując  swoje buty (albo grzywkę).

Isyan westchnął i odchylił się na krześle, przytrzymując je wiązką magii, żeby się nie przewróciło. Próbował się zrelaksować. Był prawie pewny, że po tym, co zrobili, zostaną wyrzuceni ze szkoły. Po pierwsze wkroczyli na ziemię zakazaną, na którą tylko nieliczni mieli wstęp. Najlepsi z najlepszych. Ludzie, których wiedza o smokach przerastała wszechświat. Po drugie wkurzyli naprawdę potężne gadziska. I „wkurzyli” było określeniem łagodnym. Prawdopodobnie jeszcze ich nie uspokoili. Isyan domyślał się, że opiekunów smoków było jeszcze mniej niż osób upoważnionych do wstępu na tamten poziom podziemi. Bo przecież nikt by nie trzymał w odosobnieniu tych smoków tak po prostu. Takie gatunki trzyma się w rezerwacie, pilnując by rozmnażały się z ochotą i przedłużały swój gatunek, który jest na wyginięciu. Ta trójka była trzymana w podziemiach specjalnie. Musiały być niebezpieczne… Nie. Nawet niebezpieczne osobniki trzyma się w rezerwatach. To nie one były niebezpieczne. Ich Jeźdźcy. Kimkolwiek oni byli, ASM trzymała ich smoki jak najdalej nich. Kolejny z licznych sekretów Wyspy. I to by było po trzecie: widzieli coś, co nie było przeznaczone dla ich oczu.

A poza tym wszystkim wściekły Areffal mówiący: Widać, Nemesember, że znudziło ci się wykradanie smoków po nocach z pięcioma przecinkami między wyrazami na pewno nie wróżyło nic dobrego. Skoro on wiedział, to pewnie już wszyscy, a jak protektor smoków powiedziała, ona sama wyrzuci tego, kto odważył się wybrać na przejażdżkę smokiem nad Wisłę. Cóż, nawet najlepszym może się zdarzyć wpadka.

Isyan wyprostował się na krześle. Drewniane nóżki z hukiem opadły na kafelki. Netheid podniosła głowę i spojrzała na niego zza grzywki.

Owszem, Areffal był zły, kiedy ich znalazł, lecz w jego oczach kryło się coś jeszcze. I to nie był strach przed wyrzuceniem z pracy. Idąc tuż za nim, Isyan widział to coś za każdym razem, gdy opiekun spoglądał na nich przez ramię. Z jaskiń z zagrodami poprowadził ich w korytarze pod ziemią. Wejście było ukryte. Za nim panowała niemal całkowita ciemność, oświetlona jedynie przez niewielkie błękitne ogniki. Bardziej służyły jako wyznaczanie drogi niż oświetlenie. Elf nie dziwił się temu. Jego czułe uszy słyszały ciche posapywania i skrzeki, jakby coś czaiło się w ciemności. Najwidoczniej ASM trzymało nie tylko zagrożone gatunki smoków, lecz także inne zwierzęta przydatne w boju. Kolejny sekret, o którym nie powinni wiedzieć.

   Poczuł palący żar w gardle. Zakrztusił się i, mimo że w gabinecie było ponad dwadzieścia stopni, jego oddech natychmiast zmienił się w kłębek pary. Netheid odskoczyła przerażona, przewracając krzesło. Leonard między nimi siedział niczym zahipnotyzowany, wciąż wpatrując się w jeden punkt. Jego wzrok był nieobecny.

   - Przepraszam, jakoś mi się… odbiło?

   Dopiero teraz uświadomił sobie, co właściwie się stało między zagrodami.

  Nie mógł utrzymać tarczy. Jego dłonie zamarzały pod lodowym oddechem smoka. Cofnął się o krok, próbując znaleźć się jak najbliżej ognia. Wpadł na Netheid i stracił koncentrację. Tarcza się rozpadła. Jej ostatnie złote iskry zabłysły słabo i zgasły. Zamarł przerażony.

  Netheid zareagowała w ostatniej chwili, rozszerzając swoją tarczę. Jej dłonie się trzęsły, z nosa leciała krew. Leonard krzyknął za ich plecami. 

  Šūdas, nie damy rady, pomyślał Isyan. Powinien złapać Netheid i uciekać. Z drugiej strony... miałby wyrzuty sumienia, gdyby zostawił Leonarda na pewną śmierć.

Spojrzał na ognistego smoka (smoczycę, poprawił się w myślach). Spojrzał prosto w (ogień) jej oczy. Coś nim szarpnęło. O mało nie upadł, resztkami sił utrzymywał się na nogach. Smok ryknął wściekle, Isyan krzyknął. Coś trzymało jego umysł w uścisku, a z drugiej czuł, że to on zaciska na tym swoją wolę. Zaparł się mocniej, machając (skrzydłami) rękami, choć jego ramiona pozostały w spoczynku. Temperatura jego ciała skoczyła gwałtownie w górę. Czuł, że wszystko pod skórą mu płonie żywym ogniem. Smok miotał się w swojej klatce, rycząc coraz głośniej i głośniej. Isyan upadł na kolana i wrzeszczał. Nie potrafił tego znieść. Ucisk na jego umyśle narastał. Czuł, że to już koniec…

Jego mama kucnęła tuż przed nim. W jej oczach jawił się gniew.

- I co? - spytała - Tak po prostu się poddasz? Jaki z ciebie Nemesember?

Zdał sobie sprawę z tego, że siedzi z szeroko otwartymi ustami, wpatrując się w Netheid. Miał ogień w sobie, był ogniem. I udało mu się… udało mu się ujarzmić smoka…

Dziewczyna miała przeraźliwie zimną dłoń. Wyczuwał to nawet przez bluzę.

- C-co? – wychrypiał, potrząsając głową i odpędzając resztki wspomnienia. Netheid wskazała na Leonarda. Jego twarz miała niezdrowy zielonawy odcień – ej, gościu, dobrze się czujesz? Będziesz rzygał?

Leonard po raz pierwszy odkąd wylądowali w gabinecie, wykonał jakikolwiek ruch. Odwrócił twarz w stronę Isyana. Oczy miał półprzymknięte. Poruszył ustami, lecz nic nie powiedział.

- Ale nie na mnie! – Isyan odskoczył z krzesłem i znalazł się obok Netheid. Jej obecność sprawiła, że każdy jego oddech zamieniał się w kłębek pary. Elf ponownie otworzył usta. Rany, ona też to zrobiła! Udało jej się połączyć z tym lodowym. A skoro ona to i…

Leonard nabrał powietrza i wyszeptał:

- Byłem ciemnością…